TAJEMNICE FLEAT HOUSE

Irlandzka autorka bardzo udanie zmiksowała wątki kryminalne i obyczajowe, dodatkowo wzbogacając je nutą tajemniczości rodem z thrillera lub powieści grozy. W efekcie czego czytelnik otrzymuje napisaną z nietypowym dziś rozmachem wielowątkową wartościową fabułę, w której zagadka kryminalna jest tak samo ważna, jak losy poszczególnych bohaterów i analiza emocji kierujących ich poczynaniami. Fabuła "Tajemnic Fleat House" wygrywa na tle innych rozbudowaną warstwą obyczajową i ciekawie poprowadzonymi wątkami. Autorka nie epatuje okrucieństwem, akcja rozgrywa się w sielskich okolicznościach angielskiej prowincji, a losy bohaterów są istotnym składnikiem fabuły na równi ze spostrzeżeniami natury psychologicznej i obyczajowej – wszystko opisane barwnie i elegancko, z dbałością o detale. Dla mnie, miłośnika gatunku, to powrót do klimatów, których w nowych fabułach coraz częściej trudno mi odnaleźć.

Tomasz Radochoński, Nowalijki

Zmarła w ubiegłym roku Lucinda Riley znana jest jako autorka powieści obyczajowych z nutką romansu. "Tajemnice Fleat House" to jedyny rasowy kryminał w jej dorobku, wydany już po śmierci autorki i wywołujący smutek, że Riley nie napisze kolejnego. W tej książce udało jej się nie tylko stworzyć błyskotliwą zagadkę (choć może z nieco melodramatycznym zakończeniem), ale też świetnie sportretować kobietę, która po rozwodzie i załamaniu wraca do pracy i walczy nie tylko z bólem po rozstaniu, ale i seksistowskim środowiskiem pracy. Czytanie kryminału Riley sprawia niesamowitą frajdę, i to nie tylko dzięki błyskotliwej zagadce. Riley stworzyła bohaterów nieszczęśliwych i nie sposób im nie współczuć. Nawet – oczywiście w granicach rozsądku – mordercy.

Marta Górna, Gazeta Wyborcza

„Tajemnice Fleat House” byłyby doskonałym wstępem do nastrojowej serii kryminalnej jednej z ukochanych, bestsellerowych autorek. Jazz Hunter to bohaterka, której poczynania śledzi się z prawdziwą przyjemnością, której przeszłość chcielibyśmy zgłębić, towarzyszyć jej w kolejnych sprawach. Lucinda Riley wyważyła napięcie, dosypała szczyptę czarnego brytyjskiego humoru, sprawiając, że po zakończonej lekturze czujemy się zadowoleni i przepełnieni nadzieją, bez tego poczucia nadchodzącej klęski. Dostrzec można w tej powieści ducha obyczajowego, życiowego, ten ciepły sznyt, który tak charakteryzuje serię Siedmiu Sióstr. Na koniec nie pozostaje nic innego, jak westchnąć z żalu, że nie będzie więcej.

Olga Kowalska, Wielki Buk